نقش پدر در رشد و تربیت کودک

 

معمولا پدرها از شیوه های تربیتی متفاوت تری نسبت به مادران برای تربیت کودکان استفاده می کنند. هرچند که ارائه یک فرمول یکسان برای همه کاری غیر معقول می باشد چرا که هر پدری رویکرد خاصی برای تربیت فرزندش به کار می برد با این حال نکات اساسی ای وجود دارد که همگان با هر دیدگاه و شیوه تربیتی می توانند از آن بهره ببرند.

به گزارش پايگاه اطلاع رساني پيشگيري نوين، اهمیت عشق فرزند به پدر غیر قابل انکار می باشد. اشتباهاتی که پدرها در طول دوران رشد و تربیت کودک مرتکب می شوند، می تواند اثرات احساسی جبران ناپذیری را از خود برجای بگذارد. از سوی دیگر فقدان پدر در خانواده منجر به ضعف شخصیتی در کودک می شود.

بنابراین نیاز است که پدران نقش خود را در این زمینه به درستی و با دقت انجام داده چرا که در صورت استفاده از روش های نامناسب تربیتی نتایج معکوس به بار خواهد آمد.

رشد کودک

به محض اینکه کودک متولد شد، نیاز به پدر برای تامین کامل امنیت او احساس می شود. مسلما وجود مادر اساسی است همچنانی که هر دوی آنها-پدر و مادر- در رشد کودک سهم بسزایی ایفا می کنند. کودکانی که در کنار خود از وجود پدر بعنوان تامین کننده نیاز احساسی، بهره می برند این امکان را دارند که بدون هیچگونه احساس ترس و خجالتی، بیشتر در مورد جهان اطراف خود یاد بگیرند و خود را به راحتی برای کسب مهارت های برقراری ارتباط با اطرافیان مدیریت کنند.

بر اساس مطالعات انجام شده، مشخص شده است که کودکانی که حمایت پدر را دریافت می کنند با مشکلات زندگی راحت تر کنار آمده و در میان گروه همسالان خود محبوب تر و قابل اعتمادترند.

در دوران کودکی، این کودکان احتمال اینکه با تنهایی بهتر کنار بیایند بیشتر است زیرا در مورد اینکه پدر یا مادر آنها به دنبال او بیاید مطمئن ترند. معمولا پدرها با فرزندان خود راحتر و مستقیم تر صحبت می کنند حال آنکه محبت مادرانه، به مادر اجازه این رک بودن را نمی دهد. همچنین، پدرها کودکان خود را برای کسب مهارت و موفقیت ها بیشتر ترغیب می کنند اما مادران توجه بیشتری به فراهم کردن وسایل آرامش مادی کودکان خود دارند. اما ناگفته نماند که هر دوی این مهارت ها و امکانات- مادی و معنوی- برای رشد کودک ضروری می باشد.

علاوه بر این، از لحاظ علمی کاملا اثبات شده است که کودکانی که اوقات بیشتری را با پدر خود سپری می کنند، احتمال اینکه در دوران بزرگسالی به افسردگی و اختلال های رفتاری، سوء مصرف مواد، اعمال خشونت آمیز و مشکلات آموزشی گرفتار شوند کمتر است.

بنابراین، فرزند پروری صحیح، با تاکید بر تاثیر حیاتی نقش پدر، کلید اساسی به سمت رشد فرزندی سالم و شاد می باشد.

نقش پدر در فرزند پروری

پدری کنید نه مادری، این شاید یکی از تعریف های فرزند پروری از دیدگاه مردانه باشد. همانطور که گفته شد برای فرزند پروری نمی توان الگوی یکسانی و جهانی ارائه داد. همچنانی که پدران به شیوه خود و مادران به زعم خود این نقش را ایفا می کنند.

نقش پدر در تربیت کودک می تواند شامل آموزش قضاوت، رعایت عدالت و وظیفه شناسی باشد در حالیکه مادر بیشتر روی آموزش مهارت های همدردی، مراقبت و کمک کردن به دیگران تمرکز دارد. همچنین از آنجا که مادران نسبت به تنبیه کودکان وقتی از قوانین سرپیچی می کنند، سهل گیرترند، در مقابل پدرها در کلام خود جدی تر، شفاف تر و قاطع ترند.

اگر بخواهیم در مورد اصول مدیریتی تربیت صحبت کنیم، باید بگوییم پدرها بیشتر تمایل دارند به صورت سیستماتیک و هدفمند فرزندان خود را به سوی رفتاری یکسان هدایت کنند. بنابراین پدر و مادر باید در کنار یکدیگر به گونه ای متعادل رفتار کرده تا بتوانند دیدگاه فرزند خود را نسبت به جهان اطراف خود کامل کنند.

به طور کلی، پدرها در زندگی فرزند خود نقش حیاتی دارند از لحظه ای که فرزند متولد می شود تا در طول ادامه حیات خود. پدر آموزش های بی شماری در باره زندگی به فرزند خود داده که تاثیر آنها در کنار تاثیر نقش مادر ستودنی است.